Rozbudowa Warszawskiego Szpitala dla Dzieci
Ze względu na sąsiedztwo historycznej zabudowy i traktu królewskiego nowe skrzydło szpitalne pokrywa szlachetna kamienna okładzina, której detal nawiązuje do bogatej warszawskiej tradycji wyszukanych form elewacyjnych – o realizacji biura Chmielewski Skała Architekci pisze Grzegorz Stiasny.
Najważniejszym zadaniem było wpisanie budynku w historyczny, śródmiejski układ urbanistyczny (secesyjne kamienice i pałacpawilon główny szpitala), przy uwzględnieniu skomplikowanej funkcji obiektu (blok operacyjny) i nieregularnego kształtu niewielkiej działki.
Marcin Skała
Warszawski szpital dziecięcy powstał w drugiej połowie XIX wieku. W 1875 roku na tyłach Krakowskiego Przedmieścia, zaraz za Pałacem Staszica, na potrzeby placówki wzniesiono przypominający pałacyk pawilon według projektu Juliana Ankiewicza. Powojenna odbudowa całkowicie zmieniła jednak układ założenia. Powiększony Pałac Staszica niemal wchłonął zabytkowy pawilon, a tył szpitalnej oficyny znalazł się na froncie przedłużonej ulicy Świętokrzyskiej, gdzie przez lata straszył swą niemal pozbawioną okien ścianą. W ostatnim czasie szpital, choć niewielki, przeżywa okres intensywnego rozwoju. W początku XXI wieku oficynie nadano pseudohistoryczny charakter, a następnie ją rozbudowano, dociągając pierzeję do skrzyżowania z ulicą Kopernika. W zeszłym roku oddano do użytku kolejne skrzydło, vis-à-vis placu Osterwy. Mści się tu brak całościowej wizji rozbudowy kompleksu.
