Architektura bliskiej relacji – o CKK Jordanki w Toruniu Ignacio Bosch Reig
Architektura Centrum Kulturalno-Kongresowego Jordanki w Toruniu skłania do refleksji, zaskakuje, niepokoi i inspiruje zarazem. Potrafi nawiązać z widzem dialog, a nawet rodzaj bliskiej relacji i tym samym skłonić go do wzniesienia się na wyżyny swoich możliwości interpretacji – pisze Ignacio Bosch Reig, profesor projektowania architektonicznego na WA politechniki w Walencji.
Rzetelna analiza najnowszego dzieła Fernando Menisa, czyli otwartego właśnie w Toruniu Centrum Kulturalno- Kongresowego, wymaga zwrócenia uwagi na bodaj najistotniejszy aspekt projektu, jakim jest położenie gmachu w przestrzeni miasta. Niezmiernie łatwo było ulec pokusie wybudowania ogromnej bryły, dominującej nad okolicą zarówno swą kubaturą (22 000 m2), jak i wyjątkową wysokością (30 m), skądinąd niezbędną dla pomieszczenia maszynowni teatralnej. A jednak zrealizowany obiekt wywiera zgoła odmienne wrażenie. Formę zespołu, składającego się z czterech podłużnych modułów, cechuje wyjątkowy szacunek do otoczenia, a jego wysokość nie przekracza linii zabudowy czteropiętrowych obiektów w sąsiedztwie.
Tak więc jesteśmy świadkami swoistego dialogu, w wyniku którego nowo powstały gmach łączy się w całość nie tylko z zielenią pobliskiego parku, lecz także z określoną kolorystyką oraz rodzajem materiałów budowlanych tradycyjnie stosowanych w mieście, czyli czerwoną cegłą. W ten oto sposób omawiany obszar miasta, którego wcześniejszą nijakość najcelniej oddawało określenie nie-miejsce, został zdefiniowany na nowo, zyskując charakter przestrzeni przyjaznej, naturalnej w kształcie, a równocześnie niezwykle atrakcyjnej przez intensywność i różnorodność zastosowanych form.
