O historii budowy obiektu
Niewiele brakowało, by projekt Fernanda Menisa podzielił los niezrealizowanej koncepcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej autorstwa Chrystiana Kereza. Budowa sali koncertowej doszła do skutku tylko dzięki ogromnej determinacji władz miasta i hiszpańskiego architekta – przypominamy założenia konkursu z 2008 roku i okoliczności, w jakich dokonywano kolejnych zmian zwycięskiego projektu.
Budynek sali koncertowej, który stałby się nową siedzibą Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej, a jednocześnie umożliwiał organizowanie spektakli baletowych i teatralnych oraz kongresów czy konferencji zaplanowano w bezpośrednim sąsiedztwie zespołu staromiejskiego wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Choć to ścisłe centrum miasta, przez wiele lat obszar ten pozostawał niezagospodarowany. W dwudziestoleciu międzywojennym przy pobliskim placu Teatralnym stanął zaprojektowany przez Franciszka Krzywdę-Polkowskiego monumentalny gmach Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych (mieszczący dziś Urząd Marszałkowski), którego skrzydła boczne miały wyznaczać dalsze linie zabudowy. Tuż przed wybuchem wojny po jego lewej stronie, wzdłuż obecnych Wałów Sikorskiego, udało się zrealizować jedynie siedzibę Banku Rolnego (proj. Marian Lalewicz). Kolejny budynek w pierzei, CSW Znaki Czasu, powstał tu dopiero w 2008 roku (proj. Edward Lach, „A-m” 10/08). Sala koncertowa wraz z nowym skrzydłem Urzędu Marszałkowskiego tworzyć miała ciąg zabudowy po prawej stronie, wzdłuż alei Solidarności.
