Architektura VII dnia
Książka jest trzecią w ciągu ostatnich 50 lat ważną pozycją, której autorzy próbują całościowo udokumentować stan polskiej architektury sakralnej w drugiej połowie XX wieku. Izabela Cichońska, Karolina Popera i Kuba Snopek podkreślają społeczną rolę procesu powstawania świątyń. W takim ujęciu projekt to często tylko zaczyn dla społecznego zaangażowania, którego impet przynosić mógł istotne architektoniczne modyfikacje. To zaangażowanie przyrównane zostało w książce do współczesnego crowdsourcingu. W takiej aktywności organizacja wzywa wszystkich zainteresowanych do dobrowolnego udziału w projekcie – recenzja Grzegorza Stiasnego.
Architektura VII dnia to nie tylko drukowana książka, lecz i multimedialny projekt socjologiczno-kulturowy. W 2014 roku został zgłoszony jako propozycja do konkursu na wystawę w pawilonie polskim na weneckim biennale architektury, którego hasło brzmiało Absorbing Modernity. Autorzy wyszli z nieco przewrotnego założenia, że to budowa kościołów jest najciekawszym i najbardziej charakterystycznym zjawiskiem z czasów królowania architektury modernistycznej w naszym kraju. Według ich analiz, po drugiej wojnie światowej w Polsce – państwie wówczas oficjalnie antyklerykalnym – gdzie uprzemysłowione formy budownictwa były oficjalnym nurtem architektury, powstało ponad trzy i pół tysiąca katolickich świątyń, wznoszonych często tzw. systemem gospodarczym, bez większego udziału wyspecjalizowanych przedsiębiorstw wykonawczych.
