Zlokalizowanie obiektu o takiej randze w miejscu dotąd nieco zapomnianym ma szansę zmienić relacje przestrzenne Konstancina, który dzisiaj rozwija się głównie w swojej południowej, zalesionej części. Z uwagi na olbrzymie rezerwy terenowe i dobre położenie komunikacyjne decyzja ta może przyczynić się do powstania zupełnie nowej dzielnicy, o spójnym i harmonijnym układzie urbanistycznym – pisze Wojciech Kotecki.

Przygotowania do budowy ratusza trwały kilkanaście lat. Główny spór dotyczył lokalizacji obiektu. Pod uwagę brano między innymi Skolimów i teren obok Starej Papierni. Ostatecznie wybór padł na niezagospodarowany dotąd obszar w północno-zachodniej części miasta – pisze Tomasz Żylski.

Autorzy z miejsca odrzucili pomysł odwoływania się do tradycji architektury uzdrowiskowej Konstancina. Zresztą w wybranej lokalizacji, niemal na pustkowiu, byłaby ona obcym wtrętem. Zamiast tego zaproponowali prostą, ahistoryczną bryłę o ścianach licowanych cegłą, która nadaje elewacjom wrażenie szlachetności i światłocieniowości, wzmocnione dodatkowo motywem rombów. Architekci wskazują dla nich zaskakującą inspirację: ceglane romby, w jakie układają się otwory wentylacyjne typowej dla czasów Gierka, chłopskiej stodoły z lat 70. – o realizacji BBGK Architekci pisze Jerzy S. Majewski.

Budynek jest utylitarną, modernistyczną strukturą, detalami i materiałem zakorzenioną w lokalności. Jej ceglana bryła wydaje się miejscami monumentalna, z przewyższeniem w narożniku wyróżniającym się w przestrzeni miasta. Równocześnie obiekt ma swój egalitarny wymiar. Dokonana przez architektów gra skalą, czyni go obiektem znaczącym, a zarazem kameralnym – o realizacji BBGK Architekci pisze Krzysztof Mycielski.

W założeniu autorów dawny gmach rektyfikacji mieszczący muzeum wraz z rozbudowaną częścią gastronomiczną sam w sobie miał być dziełem sztuki: od ekspozycji zabytkowych detali, przez dizajnerski wystrój, po kulturę picia wódki i kunszt kulinarny – o realizacji Nizio Design International pisze Jerzy S. Majewski.

Na sąsiadujących parcelach w willowej dzielnicy Krakowa powstały dwa budynki dla pary artystów: dom i pracownia. Nic nie jest tu jednak tym, czym się wydaje. Projekt, choć z pozoru racjonalny, okazuje się pełen postmodernistycznych paradoksów – o realizacji biura Piotr Brzoza Architekten pisze Marcin Kwietowicz.

W ostatnich 10 latach narodziły się i zniknęły setki portali architektonicznych. Papierowym magazynom powodzi się różnie – „Building Design” przeszedł w całości na wersję cyfrową, a inne anglojęzyczne pismo „Mark Magazine” ukazało się w ubiegłym roku po raz ostatni. W międzyczasie ogromną popularność zyskały platformy internetowe. Poświęconą mediom i architekturze konferencję w Barcelonie podsumowują redaktor naczelna „A-m” Ewa P. Porębska i włoska dziennikarka Paola Pierotti.

Pięć lat to w architektonicznej rzeczywistości okres szczególnie długi. Nie tylko dlatego, że pojawiają się zupełnie nowe trendy i zjawiska, ale też z uwagi na fakt, że uczelniane mury opuszcza kolejne pokolenie architektów, zwykle negujące zastany porządek i obowiązujące reguły gry. Tegoroczne konfrontacje Młodzi do Łodzi zdają się doskonale ilustrować tę tezę – pisze Tomasz Żylski.

Nagroda im. Barbary i Stanisława Brukalskich – architektów, którzy mieszkali i projektowali na warszawskim Żoliborzu – to inicjatywa Stowarzyszenia Żoliborzan. Za najlepsze obiekty zrealizowane z poszanowaniem klimatu i charakteru dzielnicy otrzymują ją inwestorzy (ale projektanci również pojawiają się na scenie). 5 czerwca rozstrzygnięto trzecią edycję konkursu dotyczącą realizacji z ostatnich czterech lat – relacja Agnieszki Dąbrowskiej.

Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii Architektura otrzymali w tym roku Piotr Lewicki i Kazimierz Łatak. To docenienie architektury nowoczesnej, a zarazem tradycyjnej; architektury, która szanuje przestrzeń – podsumował minister Piotr Gliński.

Rozstrzygnięto 20. edycję konkursu KOŁO na projekt budynku z funkcją toalety publicznej – obiekt zaplanowano nad rzeką Słupią w centrum Słupska, w ramach zakrojonego na szeroką skalę programu rewitalizacji śródmieścia.

W siedmioletniej historii konkursu tygodnika „Polityka” po raz trzeci nagrodzony został obiekt z Katowic: Wydział Radia i Telewizji im. K. Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego autorstwa katalońskiej pracowni BAAS arquitectura oraz Grupa 5 Architekci i MAŁECCY Biuro Projektowe – relacja z uroczystości wręczenia nagród.

Wśród tegorocznych finalistów najważniejszej nagrody dla przestrzeni publicznych na starym kontynencie dominowały realizacje z Europy Wschodniej i Bałkanów. Grand Prix przypadło rewitalizacji placu Skanderbega w Tiranie autorstwa belgijskiego biura 51N4E. Otoczony państwowymi i miejskimi gmachami, ulegał wielu zmianom w trakcie swojej 100-letniej historii; a dziś stanowi największą strefę przeznaczoną dla pieszych na Bałkanach – pisze Emilia Ignaciuk.

Tym razem zadaniem konkursowym nie był innowacyjny projekt drzwi, lecz przedmiot, który miał uzupełnić ich funkcję. Prace oceniane były pod względem innowacyjności, funkcjonalności, estetyki, wzornictwa, doboru materiałów, sposobu umiejętnego zaprezentowania produktu oraz możliwości realizacji projektu – podsumowanie Beaty Tylec-Skórki, jednej z jurorek konkursu.

Biuro Mycielski Architecture & Urbanism opracowało koncepcję zagospodarowania jednego z głównych placów Warszawy.

Miejski konkurs na projekt budynku mieszkalno-usługowego w centrum Rybnika wygrali SLAS Architekci.

Na tzw. Bocianowie w centralnej części Bydgoszczy planowane jest nowe osiedle. Jedną z koncepcji przygotowało WXCA.

Na poznańskim Starym Mieście rozpoczęła się realizacja apartamentowca według projektu biura Litoborski+Marciniak.

Pierwsza biblioteka w powojennym Szczecinie powstanie według projektu biur Kabu Studio i APP Architekt Karol Barcz.

Konior Studio opracowało koncepcję zagospodarowania terenów Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach.

Konkurs SARP na rozbudowę Centrum Onkologii wygrali Karol Anioła, Konrad Garbowski i Tomasz Skalski.

W Astrofizyce dla zabieganych Neil deGrasse Tyson, amerykański astrofizyk i popularyzator nauki, podsumowuje bieżącą wiedzę na temat kosmosu i relacji jego elementów w charakterystycznym dla siebie stylu – z dużą ilością zaraźliwej energii i pasji – recenzja Damiana Przybyła.

Książka Carlo Rattiego i Matthew Claudela to podróż przez miasto przyszłości – z wciągającą narracją oraz z dużą liczbą praktycznych pomysłów i wskazówek. To podróż napawająca optymizmem i inspirująca do dalszego zgłębiania wiedzy na temat przytoczonych scenariuszy – recenzja Damiana Przybyła.

Ingo Arndt, światowej sławy fotograf pracujący m.in. dla BBC i National Geographic, we współpracy z Jürgenem Tautzem, profesorem w Centrum Pszczelarstwa na uniwersytecie w Würzburgu, stworzyli książkę,w której połączyli niezwykłe zdjęcia „architektury zwierząt” z opisem zachowań i przesłanek, jakimi kierują się autorzy tych budowli – mali architekci – recenzja Rafała Przybyła.

W książce znajdziemy odpowiedzi na liczne pytania odnoszące się do tworzenia marki, m.in.: jak wzbudzić zainteresowanie towarem, którego jeszcze nie ma i wyróżnić się wśród konkurencji?; w jakich okolicznościach powstał jeden z najbardziej rozpoznawalnych na świecie znaków handlowych, charakterystyczny swoosh?. Phil Knight mówi o tym, jak marka obuwnicza i produkt stały się symbolem nie tylko handlowym, ale przede wszystkim wyznacznikiem określonego stylu życia – recenzja Rafała Przybyła.

Z lektury przesiąkniętych ideologią Dwu tysięcy... Łukasza Drozdy można wynieść wrażenie, że źródłem wszelkich nieszczęść polskiej urbanizacji (może nawet bardziej urbanistyki) doby współczesnej są prawica, prawo własności (nieodmiennie z przekąsem – święte), wolny rynek, kapitalizm oraz – cytując autora – martyrologiczny i katolicki nacjonalizm – recenzja Piotra Lewickiego i Kazimierza Łataka.

Nowatorstwo książek Michała Pszczółkowskiego opiera się na drobiazgowym katalogowaniu obiektów. Tym razem daje on przegląd architektury służącej oświacie. Zamieścił tu 150 przykładów, skupiając się na budynkach wyróżniających się pod względem architektonicznym, takich, które dziś mają istotne wartości zabytkowe. Jako ich autorów odnajdziemy spore grono najlepszych architektów epoki – recenzja Grzegorza Stiasnego.

Architekci dostosowali przestrzenie biura do stylu i organizacji pracy zespołu oraz niezwykłego klimatu zabytkowych wnętrz. Aranżacja, dobór mebli i urządzeń umożliwiają elastyczną zmienność miejsca i sposobu wykonywania zadań – pisze Justyna Wojtas-Swoszowska.

Gdy projekt zlecono pracowni Zaha Hadid Architects, na terenie inwestycji istniały już fundamenty wybudowane pod niezrealizowany budynek mieszkalny. Wzniesiono na nich dwie wieże o wysokości 160 m spięte u podstawy i w zwieńczeniu łącznikami mieszczącymi przestrzenie do wspólnego użytku gości. Przerzucenie funkcji konstrukcyjnej na ścianę zewnętrzną pozwoliło projektantom w dużej mierze zrezygnować ze ścian i słupów, które ograniczałyby aranżację pomieszczeń. Przestrzennie sztywna, stalowa konstrukcja elewacji stanowi pod względem statycznym strukturę przenoszącą obciążenia pionowe i poziome, współpracując z żelbetowymi trzonami wylewanymi na miejscu – o realizacji Zaha Hadid Architects pisze Maciej Lewandowski.

Najważniejsze ogniwo w procesie projektowym to nie architekt, lecz inwestor. To on umożliwia projektantom kreowanie niekonwencjonalnych rozwiązań – pisze Piotr Kuczia, autor domu o elewacjach przekrytych częściowo elastyczną membraną.

Prezentujemy wyniki zamkniętego konkursu dla studentów pierwszego roku Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej zorganizowanego przez uczelnię wraz z Wytwórnią Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie.

Skutkiem ubocznym stosowanych dziś nowoczesnych rozwiązań zrównoważonych jest architektura tak kompleksowa, że coraz mniej zrozumiała dla użytkowników – o idei „budynków kształcących”, ekologicznych trendach w polskiej i niemieckiej architekturze oraz nadawaniu znanym tworzywom nowych funkcji z Piotrem Kuczią rozmawia Maja Mozga-Górecka.