101 Things I Learned in Architecture School
Książka Matthew Fredericka to napisany lekko, syntetyczny i praktyczny zestaw prawd pozornie oczywistych dla każdego projektanta. Tę niewielką publikację chętnie weźmie do ręki każdy student architektury. My, którzy broniliśmy dyplom ponad ćwierć wieku temu, także wertujemy ją z przyjemnością. Pozwala uwierzyć, że mimo koszmarnej technobiurokracji architektura jest warta, by się jej poświęcić, jest zawodem, który daje satysfakcję i sposobem na życie, dostarczającym chwil radości i wzruszenia – recenzja Piotra Lewickiego i Kazimierza Łataka.
Architektura już dawno została odarta z godności przez tę koszmarną technobiurokrację, która przyrasta w zawrotnym tempie – twierdzi Maciej Miłobędzki, wybitny architekt i wspólnik w pracowni JEMS (cytat z wywiadu opublikowanego przez „Rzeczpospolitą”, 30-31.07.2016). Odarcie architektury z godności – trudno o trafniejsze określenie sytuacji, w której współcześnie znajduje się architektura, a proces ten nie tylko trwa od lat, ale wręcz przyspiesza i trudno dziś przewidzieć, do czego doprowadzi. Ci, którym architektura jest bliska, patrzą w przyszłość z oczekiwaniem i niepewnością, czasem pewnie też z pesymizmem, graniczącym z frustracją. Z rozmów, które zdarza nam się prowadzić z kolegami po fachu, można wnioskować, że taka postawa nie zależy od geografii i kraju pochodzenia interlokutora.
Gdyby chcieć szukać miejsc bardziej przyjaznych, gdzie uprawianie architektury bliższe jest ćwiczeniom intelektu i emocji, na pograniczu techniki i sztuki, niż generowaniu kolejnych elaboratów/operatów/ instrukcji/charakterystyk/raportów/ analiz/specyfikacji – bez wątpienia wskazalibyśmy uczelnie architektoniczne. Świat akademicki, stojąc na uboczu realiów dzisiejszego uprawiania zawodu (co ma oczywiście także mnóstwo negatywnych aspektów) daje schronienie przed uciążliwościami codziennych i żmudnych wysiłków, których nie przewiduje większość absolwentów szkół średnich decydujących się na wybór tej profesji
