Anna Agata Wagner, Czas i miejsce
Ogromna praca wykonana przez autorkę książki jest krokiem, by architektura uczelni mogła wreszcie zostać w pełni doceniona i ukazała się jako turystyczna atrakcja Warszawy. Może też być zachętą, aby uczelniane władze i projektanci nowych budynków starali się dorównać osiągnięciom poprzedników nie tylko w sferze promowania technologii, ale też estetyki – recenzja Agnieszki Dąbrowskiej.
W 2015 roku Politechnika Warszawska skończyła sto lat. Mając na uwadze rocznicę, oficyna wydawnicza uczelni przygotowała obszerną publikację poświęconą jej architekturze. Książka Anny Agaty Wagner, adiunkt na warszawskim wydziale architektury, oparta na jej wcześniejszej monografii z 2001 roku, jest poszerzonym, przekrojowym opracowaniem tematu – jedynym tego typu wydawnictwem dostępnym na rynku. W części Czas prześledzimy architektoniczno-urbanistyczne przemiany uczelni. Miejsce to album, w którym zaprezentowano w układzie topograficznym poszczególne obiekty na Terenie Głównym (kwartał Koszykowa, Noakowskiego, Nowowiejska, al. Niepodległósci), Terenie Centralnym BIS (Nowowiejska, Armii Ludowej, Filtrowa), Polu Mokotowskim (Waryńskiego, Batorego) i Terenie Południowym (Narbutta, Boboli, Wołoska) oraz kilka przykładów spoza wymienionych obszarów. W sumie 39 budynków, z czego 16 wpisanych do rejestru zabytków – od gmachów z przełomu XIX i XX wieku wybudowanych jeszcze zanim powstała politechnika, przez przedwojenne modernistyczne realizacje z „warszawskiej szarej cegły” Czesława Przybylskiego i duetu Jankowski/Lilpop, po ostatnie, mniej lub bardziej udane dokonania współczesnych projektantów (tu wyróżnia się szczecińska pracownia DEDECO, która zrealizowała aż trzy obiekty, m.in. nagrodzony w konkursie ŻYCIE W ARCHITEKTURZE Gmach Matematyki, „A-m” 8/2012).
