Zawód – architekt. O etyce zawodowej i moralności architektury
Wartość książki Konrada Kuczy-Kuczyńskiego jest prekursorska w tym sensie, że przytacza stan świadomości środowiska zawodowego architektów na przełomie XX i XXI wieku. Co kilka stron padają tu ważne słowa, których być może nie warto wypowiadać głośno i codziennie przy pracy, jednak można zastanawiać się nad nimi przed albo po niej. Odpowiedzialność, obowiązek, pokora, wrażliwość to hasła, z którymi architekt z reguły zgadza się, ale i zmaga wciąż na nowo – recenzja Grzegorza Stiasnego.
W ostatnich latach dużo dyskutowano nad zmieniającym się etosem zawodu architekta. A to utratą wpływów społecznych, coraz mniejszą kontrolą nad inwestycjami opanowywanymi przez różnej proweniencji menadżerów projektów. A to pracą w uwierających kleszczach wielostronicowych kontraktów nadzorowanych drobiazgowo przez kancelarie prawne czy wyspecjalizowane działy zamówień publicznych. I co najgorsze – pauperyzacją zawodu oraz rozmyciem pojęcia architektura.
