Bożena Kostuch, Kolor i blask. Ceramika architektoniczna oraz mozaiki w Krakowie i Małopolsce po 1945 roku
Książka ukazuje fenomen, jakim w latach 50. i 60. XX wieku była stosowana powszechnie w architekturze ceramika – zarówno na elewacjach, jak i we wnętrzach – oraz różnorodne techniki mozaiki wykorzystujące szkło, materiały organiczne, mieszane i nowe techniki eksperymentalne. Ich autorami byli zwykle artyści urodzeni przed drugą wojną, studiujący na krakowskich uczelniach w latach 50. XX wieku – recenzja Barbary Bułdys.
W listopadzie 2015 roku, staraniem Muzeum Narodowego w Krakowie, wydano książkę Bożeny Kostuch poświęconą ceramice w architekturze i mozaikom na terenie Małopolski. To pasjonujące opracowanie tematu, jakim jest plastyka architektoniczna w dobie PRL-u. Publikacja przypomina pracę Pawła Giergonia o powojennej mozaice warszawskiej (Muzeum Powstania Warszawskiego 2014), gdyż stanowi przewodnik po miejscach i obiektach. Jednak swoim zasięgiem obejmuje znacznie większy obszar niż jedno miasto i jego poszczególne dzielnice. Prowadzi nas na tereny poza Krakowem, do małych miast i odległych wsi (32 miejsca). Wszystkie wymienione budynki wykonane zostały po drugiej wojnie światowej – do 1993 roku, jako nowoczesne, prestiżowe inwestycje państwowe. Autorka celowo pominęła obiekty sakralne oraz budownictwo indywidualne, bo wymagałyby one odrębnego opracowania. Opisuje zachowane i nieistniejące realizacje ceramiczne i mozaiki rozsiane na obszarze całej Małopolski. Często zebranie informacji na ich temat wymagało niemalże detektywistycznego zacięcia i tropienia śladów na podstawie opisów i skrawków pamięci ludzkiej. Stąd prace nad książką trwały kilka lat.
