Z archiwum „Architektury" 1/1964

Poszukiwania odpowiedniej formy konstrukcyjnej, która spełniałaby potrzeby funkcjonalne i odpowiadałaby założeniom planistycznym, doprowadziły w wyniku do form dynamicznych. Autorzy uznali to za słuszną drogę do rytmicznego akcentowania w statycznej zabudowie miasta mało widocznej, ale silnie pulsującej rzeki komunikacyjnej – pisał Arseniusz Romanowicz na łamach numeru 1/1964 „Architektury”. Zwięźle tłumaczył on zasady ruchu pasażerskiego w Warszawie i założenia projektowe przystanków Ochota, Śródmieście i Powiśle. O komentarz do publikacji poprosiliśmy Grzegorza Piątka, krytyka i historyka architektury, który jako redaktor „A-m” miał okazję rozmawiać z autorem archiwalnego artykułu, dwa lata przed jego śmiercią, o projektach stołecznych dworców i stacji („A-m”, nr 6/2006). (red)