Teoria i praktyka według Eugeniusza Skrzypczaka

Przez drewnianą bramę wchodzi się na podwórko z wystrzyżoną trawą i luźno usytuowanymi budynkami. Poza jednym z nich nakryte są archetypowymi formami prostych dwuspadowych dachów. Są różnej wielkości i mają zróżnicowane faktury ścian, a jednak pozostają w symbiozie. Jest to doświadczanie przestrzeni artefaktów i współczesnych nienachalnych interwencji, przestrzeni interakcji sztuki czystej i użytkowej osadzonej na rdzeniu architektury wernakularnej. Drewniane, przebarwione błękitem ściany znaczą ślady artystycznych działań malarza Henryka Starikiewicza. Przetarta na usłojeniach drewna farba i użyte motywy ptaków niosą skojarzenia z technikami frottage i twórczością Maxa Ernsta. Przez duże płaszczyzny okien swoją zawartość ujawniają wnętrza domu i pawilonu. To, co poza nimi, rodzi kolejne skojarzenia, np. z malarstwem Giorgio Morandiego. W salonie – nienarzucające swojej obecności ażurowe schody – jedyny element, którego formę zdefiniował profesjonalny architekt. Reszta powstała pod bezpośrednim nadzorem wrażliwego właściciela. Wpisuje się w filozofię reprezentowaną przez Petera Zumthora.