Teoria i praktyka według Piotra Marciniaka
Etyczny wymiar aktywności architekta według prof. dr. hab. inż. arch. Piotra Marciniaka, kierownika Zakładu Historii, Teorii i Ochrony Dziedzictwa na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej.
Czy praktyka potrzebuje teorii? Dzisiejsza złożoność świata, może bardziej niż kiedykolwiek w przeszłości, wymaga od architektów pogłębionej refleksji. W tym sensie teoria jest nieodzowną częścią naszego zawodu. Może być źródłem formujących poglądów, ale – co równie ważne – może budować podstawy do lepszego zrozumienia otaczających nas zjawisk. Nie tylko odnosi się ona do relacji architekt – obiekt, lecz także dotyczy szerszych związków obejmujących miasto i technikę czy społeczną rolę architekta.
Jednym z pól takiej refleksji, ściśle powiązanej z praktyką, jest moralny wymiar naszej pracy, w której ciągle powraca pytanie o etos prowadzonej działalności. Jak zauważył Tom Spector, etyczne dylematy praktykujących architektów są ciągle żywe. Architekci żyją i pracują dziś w niezwykle potrzebnym, ale jednocześnie trudnym zawodzie, któremu brakuje dominującej etyki projektowania. W pragmatycznym doświadczaniu rzeczywistości ważne są ponowne uchwycenie celu i pewnego rodzaju idealizm, który nada moralny wymiar naszemu działaniu oraz przywróci mu głębszy sens i znaczenie.
