Plaża Romantyczna / Wawer
Dla projektantów najważniejszą wartością miejsca był jego naturalny charakter. Do przekształceń użyli języka stworzonego przez przyrodę – pisze Jerzy S. Majewski o Plaży Romantycznej w warszawskim Wawrze [W WYDANIU CYFROWYM WIĘCEJ ZDJĘĆ].
Plaża Romantyczna – obszar na wysokości Miedzeszyna na prawym brzegu Wisły i Baryk koło Kępy Zawadowskiej usytuowanych po drugiej stronie rzeki – znajduje się na terenie dawnego Urzecza – kulturowego mikroregionu ciągnącego się po obu stronach Wisły aż do ujścia Pilicy. Trudne do zamieszkania brzegi rzeki, podmokłe, zalewane cyklicznie powodziami kolonizowali Olędrzy, czy też Łużycocy, potrafiący od pokoleń walczyć z przeciwnościami natury. Domy budowali w taki sposób, aby minimalizować skutki wiosennych powodzi. Wykorzystywali przy tym naturalne materiały, jak pnie drzew czy wiklina. Obecnie potocznie nazywana plażą w Wawrze, od lat 70. XX wieku była przez kilka dekad plażą naturystów.
Sposób jej zagospodarowania przez pracownię projektową Karola Żurawskiego oraz architekta krajobrazu Łukasz Kowalskiego wydaje mi się na swój sposób pionierski. Z racji położenia z dali od centrum Warszawy zastosowane tu rozwiązania są radykalnie odmienne od tych, jakie przyświecały twórcom stołecznych bulwarów. Projektanci wykorzystali unikatowy walor tego miejsca – rozciąga się stąd fascynująca panorama na odległy, warszawski skyline. Równie atrakcyjny jest znacznie bliższy widok na zaskakująco dziki, zielony lewy brzeg Wisły.
