Teoria i praktyka wg Łukasza Pancewicza
O tym, że teorie żyją dzięki temu, że są publicznie dyskutowane pisze dr inż. arch. Łukasz Pancewicz z Katedry Urbanistyki i Planowania Regionalnego Politechniki Gdańskiej.
Jednym z ciekawszych aspektów urbanistyki i partycypacji, jest fakt, że spora część tekstów teoretycznych była tworzona przez osoby bez wykształcenia architektonicznego. Wiele z tekstów-fundamentów praktyki partycypacyjnej, jak słynny esej Sherry Arnstein czy teksty Paula Davidoffa, powstawały po 1968 roku w reakcji na społeczną rewolucję i chęć emancypacji oraz upodmiotowienia osób, dla których projektowano miasta. W Polsce takim zwrotem okazało się odkrycie kwestii miejskiej przez aktywistów po 2011 roku i szereg publikacji, z takimi głosami jak szeroko dyskutowane Betonoza Jana Mencwela, Chaos Warszawa Joanny Kusiak czy Miejski Grunt Rafała Matyji. Teksty te łączyła zarówno chęć zrozumienia, jak działa miasto, jak i zamanifestowania głównych miejskich problemów oraz zaproponowanie ich rozwiązania. Teorie żyją dzięki temu, że są publicznie dyskutowane, debatowane, przenikają do codziennego dyskursu praktycznego.
