Stara Oranżeria w Łazienkach Królewskich

Stara Oranżeria w warszawskich Łazienkach wraz z przylegającym do niej Teatrem Królewskim powstałe w latach 1774-77 według projektu Domenico (Dominika) Merliniego należą do najcenniejszych zabytków europejskiego klasycyzmu. Podczas gdy drewniany teatr dekorowany malowidłami Jana Bogumiła Plerscha i Antoniego Gerżabka jest unikatowym dziełem na skalę europejską, wnętrze sąsiadującej Starej Oranżerii, wypełnione kolekcją gipsowych kopii rzeźb antycznych, przez blisko dwieście lat nie prezentowało się nadzwyczajnie. Zmieniło się to po dokonaniu sensacyjnego odkrycia, które określiło współczesną aranżację tego wnętrza. Po rozpoczęciu prac restauracyjnych w 2012 roku konserwatorzy pod warstwą tynków znaleźli XVIII-wieczne malowidła autorstwa Jana Chrystiana Kamsetzera. Dotąd znano je jedynie z zachowanych i wielokrotnie publikowanych projektów i uważano, że nigdy ich nie zrealizowano. Dzieła te zostały oczywiście odsłonięte i wyeksponowane. Malowana kolumnada pierwotnie stanowić miała tło dla ekspozycji rzeźby muzeum publicznego, którego ideę król Stanisław August Poniatowski stworzył w 1792 roku i zaczął ją realizować. Teraz w trakcie renowacji starano się odtworzyć królewskie wizje. Za aranżację i wprowadzenie drobnych współczesnych elementów odpowiadała Żaneta Govenlock.