Centrum Symulacji Medycznej we Wrocławiu
Budynek gospodarczy na terenie zespołu klinik z przełomu XIX i XX wieku został zaadaptowany na nowoczesną instytucję medyczną. Zabytkowy obiekt, otoczony współczesną ramą ze stali kortenowskiej, wkomponowuje się w historyczną zabudowę – pisze Aleksandra Czupkiewicz.
Zespół klinik Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu powstał w latach 1887-1909 według projektu Ludwiga von Tiedemanna i Josepha Waldhausena. Jeden z budynków, pełniący wcześniej funkcję kuchni i pralni, zaadaptowano na Centrum Symulacji Medycznej. Od momentu powstania budynek ulegał licznym przekształceniom. Pierwotną intencją architektów z Heinle, Wischer und Partner było przywrócenie jego oryginalnej formy, jednak decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków ochroną objęto także części dobudowane w późniejszych czasach. Projektanci zobowiązani byli również uzupełnić obiekt o usunięte na przestrzeni lat historyczne detale, m.in. trójkątne lukarny na północnej elewacji. Zakres prac konserwatorskich obejmował zarówno zewnętrze, jak i wnętrze, gdzie z uwagi na mało reprezentacyjną funkcję znajdowało się niewiele elementów ozdobnych i wyeksponowanych materiałowo – większość ścian była otynkowana z wyjątkiem nielicznych powierzchni ceglanych. We wnętrzu zachowano istniejącą więźbę dachową, a jej fragmenty w złym stanie technicznym uzupełniono nowymi elementami drewnianymi. Pozostawiono także kamienne biegi schodów wsparte na stalowych, pomalowanych na biało belkach. Balustrady podwyższono zgodnie z przepisem o ich minimalnej wysokości w budynkach oświaty (110 cm). Jednym z nielicznych fragmentów uwidaczniających ingerencję w tkankę historycznej bryły są dwuskrzydłowe drzwi wejściowe, będące częścią szklanej fasady. Zabytkowy budynek został otoczony nowym elementem architektonicznym – częściowo zagłębioną w terenie ramą ze stali korten.
