Historia zabudowań Sejmu – Tomasz Żylski
Kolejne etapy rozbudowy Sejmu ściśle korespondują ze współczesną historią Polski, od pospiesznej adaptacji z 1918 roku, przez nigdy nieukończoną powojenną odbudowę, po ostatnią realizację, dokonaną 15 lat od rozstrzygnięcia konkursu – pisze Tomasz Żylski.
Kompleks zabudowań sejmowych, usytuowanych wśród zieleni na skraju skarpy wiślanej, zajmuje obszar o powierzchni ok. 5 ha, ograniczony ulicami Wiejską, Piękną, Górnośląską i Frascati. Teren ten w 1918 roku wybrano jednak nie z uwagi na atrakcyjną lokalizację, a ze względu na istniejący tu budynek szkoły i internatu dla panien, tzw. Instytut Aleksandryjsko-Maryjski, który stosunkowo łatwo można było zaadaptować na potrzeby siedziby parlamentu nowo powstałego państwa. Na przygotowanie projektu i przeprowadzenie inwestycji architekci otrzymali 61 dni roboczych. 400 osób, pracując na dwie zmiany pod kierownictwem Kazimierza Tołłoczki i Romualda Millera, dokonało niemożliwego i już 10 lutego 1919 roku zebrał się tu Sejm II Rzeczypospolitej na pierwszym posiedzeniu.
