Współczesny Cabanon
Mikrodomek niczym corbusierowski Cabanon. Na 6,89 m2 powierzchni znalazło się miejsce nawet na spa. Prawdopodobnie to najmniejsze „czteropokojowe” lokum na świecie.
Cabanon zaprojektowany przez duet architektów i urbanistów – Beatriz Ramo i Bernda Upmeyera – nazywany jest największym najmniejszym apartamentem na świecie i najbardziej luksusowym wśród małometrażowych. O wnętrzach często mówi się, że są uszyte na miarę. Tu dosłownie, ponieważ jego wymiary dopasowano do wzrostu właścicieli. Beatriz mierzy 172 cm, Bernd 178 cm. Cabanon wewnątrz ma 3 m wysokości, boki 3,6 m i 1,97 m, a powierzchnia okna, z którego roztacza się widok na Rotterdam, to 6 m2. Salon połączony z kuchnią jest na pełną wysokość, ale już strefa sypialniana ma jedynie 1,14 m. W urządzonym w pełni mikromieszkaniu znajdują się dwie sauny na podczerwień i wanna z hydromasażem, a także toaleta wraz z prysznicem wyposażonym w głowicę ze strumieniem deszczowym.
Beatriz Ramo jest założycielką pracowni STAR strategies + architecture, a Bernd Upmeyer multidyscyplinarnego biura BOARD (Bureau of Architecture, Research, and Design) i redaktorem naczelnym magazynu o urbanistyce „MONU”. Cabanon stworzyli w zrewitalizowanej części strychu budynku z lat 50., w którym mieszkają kilka pięter niżej. Projekt najmniejszego M4 na świecie został dopasowany nie tylko do wzrostu właścicieli, lecz także do wymiarów podstawowych elementów wyposażenia. Część sypialnianą dostosowano do konkretnego materaca, wielkość kuchni wymusiła głębokość minilodówki, a spa – szerokość wanny. Architekci celowo zrezygnowali z wyposażenia na zamówienie i konkretny wymiar. Wybrali niedrogie, standardowe produkty.
Cabanon Beatriz i Bernda nawiązuje do domku Le Corbusiera o tej samej nazwie, jest jednak od niego o około połowę mniejszy i w przeciwieństwie do tego oryginalnego – autonomiczny. Le Corbusier zbudował swój tuż przy restauracji znajomego. Podczas pobytu w willi E1027, zaprojektowanej przez Eileen Gray i Jeana Badovici, poznał Thomasa Rebutato, właściciela knajpki L’Étoile de Mer, który pozwolił mu dokleić chatkę z bali do lokalu. Niewielki budynek z prefabrykowanych drewnianych elementów złożył Le Corbusierowi w 1951 roku korsykański stolarz Charles Barberis. Zbudowanie domku było ukoronowaniem prac architekta nad racjonalną i funkcjonalną przestrzenią mieszkalną zredukowaną do minimum.