Nie było w ostatnich latach tak mocno angażującego w dyskusję budynku, jak nowy gmach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Tylko czy rzeczywiście chodziło o rozmowę o architekturze – pyta w tekście otwierającym prezentację tej realizacji Błażej Ciarkowski? Może mieć sporo racji, ale też trudno liczyć, że dyskusja o takich zasięgach – prowadzona głównie w mediach społecznościowych, obejmująca też tych, którzy na co dzień nie interesują się jakością architektury – będzie dotyczyć aspektów merytorycznych. Tak już jest i jeśli chcemy, by ta dziedzina stanowiła ważny wymiar codzienności przeciętnego Polaka, z taką naturą i dynamiką debaty trzeba się po prostu nauczyć konstruktywnie żyć.

I to szybko. Za chwilę bowiem okaże się, że każdy może mieć nie tylko własne zdanie na temat architektury, lecz także lepszy pomysł na to, jak dany obiekt powinien wyglądać. W dziennikarskiej branży ta zmiana dokonała się już dawno temu. Dziś można posiadać wpływowe medium bez całego tradycyjnego zaplecza. Blogi, kanały wideo czy profile w social mediach bywają źródłem błyskotliwej treści. W tej cyfrowej przestrzeni jest jednak równie dużo tandety bez warsztatu, pomysłu i odpowiedzialności.

Architekturze również może się to przydarzyć. Sztuczna inteligencja przynosi za sobą narzędzia, dzięki którym – po wpisaniu dobrego promptu, czyli właściwej frazy, w odpowiednie programy – w ciągu kilku godzin stworzymy zachwycające koncepcje obiektów lub przestrzeni. Muzeum w stylu Zahy Hadid? Biurowiec a la Renzo Piano? Proszę bardzo – w dużych liczbach, kolorach i kontekstach. W jaki sposób architektura poradzi sobie z tym, że architektem (nawet nieprawdziwym) za chwilę będzie mógł zostać każdy?

Artur Celiński