Warszawski Szpital dla Dzieci
Najstarszy budynek Warszawskiego Szpitala dla Dzieci znów wygląda jak w 1875 roku. Prawdziwym wyzwaniem było dostosowanie go do współczesnych standardów i niezagubienie przy tym historycznego ducha. O wieloaspektowej realizacji biura Chmielewski Skała Architekci piszą Marlena Happach i Dariusz Bartoszewicz, a historii obiektu Tomasz Żylski.
Pierwszy na ziemiach polskich szpital dla dzieci powstał w 1869 roku dzięki inicjatywie młodego pediatry Antoniego Sikorskiego. Aby spełnić swoje marzenie ten 35-letni wówczas lekarz odwiedzał podobne placówki w Wiedniu, Berlinie i Pradze, a pomysłami na utworzenie w Warszawie nowoczesnej kliniki dla najmłodszych pacjentów dzielił się m.in. na łamach prasy, starając się jednocześnie pozyskać fundusze na realizację zamierzenia. Ponieważ nie udało się zebrać odpowiednich środków na budowę szpitala powszechnego, Sikorski założył lecznicę prywatną. Początkowo mieściła się przy ul. Solnej. Jak czytamy w Polskim Słowniku Biograficznym, szpital był faktycznie placówką filantropijną, bo opłata 15 kopiejek za dzień pobytu dziecka pokrywała zaledwie minimalną część kosztów, lekarze pracowali tam bezpłatnie, a pielęgniarkami były Szarytki, zwane siostrami miłosierdzia. Niestety klinika dysponowała tylko 42 łóżkami, a potrzeby szybko okazały się ogromne. Już pięć lat później za sprawą grona mecenasów z Aleksandrą Potocką na czele udało się uzyskać od władz działkę przy ul. Aleksandrii (dziś Kopernika) i położyć kamień węgielny pod budowę gmachu z prawdziwego zdarzenia.
