W październiku minie 25 lat od wydania pierwszego numeru miesięcznika „Architektura-murator”. To były ważne lata. Przemiany po 1989 roku miały swoje odzwierciedlenie także w architekturze. Towarzyszyliśmy wszystkim najważniejszym wydarzeniom architektonicznym – tysiącom realizacji, debatom zawodowym, konkursom. Pokazywaliśmy polską transformację uwidocznioną w architekturze na szerokim tle społecznym, gospodarczym, politycznym. Na łamach „Architektury-murator” znajdziecie wywiady z politykami, wypowiedzi aktywistów, analizy krytyków. Też wiele podsumowań – a wśród nich zorganizowaną z okazji 20-lecia wystawę 20 obiektów najbardziej znaczących dla polskiej transformacji po 1989 „Kolekcja Architektury-murator dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej”, której towarzyszyło wiele dyskusji. Dlatego dziś czuję się zwolniona od kolejnych rozliczeń, choć mam nadzieję, że publikowane od 1994 roku w naszym miesięczniku materiały także w przyszłości służyć będą krytycznej analizie minionych lat.
Co będzie dalej? Czyż to nie jest najciekawsze? Stoimy wobec przewartościowań i wyzwań – klimatycznych, politycznych, społecznych. Jak jesteśmy jako architekci do tego przygotowani? Jaki możemy mieć wpływ? W 2019 roku znajdziecie w „Architekturze-murator” 12 istotnych publikacji na temat przyszłości architektury. Ale to nie wszystko. Będziemy z Wami budować, spotykać się, dyskutować. Szczegóły już wkrótce. Zróbmy wspólnie krok w przyszłość – zapraszamy!
Ewa P. Porębska
Niewielki budżet nie jest przeszkodą, by wykreować nieprzeciętną architekturę. O realizacji Roberta Koniecznego piszą Zbigniew Maćków i Justyna Swoszowska. Publikujemy także wypowiedź autora obiektu Roberta Koniecznego.
Na szkołę zaadaptowano jeden z obiektów na terenie dawnej fabryki bombek w Miliczu. Przemysłowa historia miejsca wraz z dziecięcymi wyobrażeniami były punktem wyjścia dla architektów. Realizację doceniła kapituła Dolnośląskiego Festiwalu Architektury 2018 w kategorii wnętrze i dizajn – pisze Aleksandra Czupkiewicz.
Budynek jest zmaterializowaniem filozofii życiowej inwestorów – wielkość, forma i standard wnętrz wynikają z przekonania, że dom ma być funkcjonalnym środkiem do życia, a nie jego celem. To niezamierzony manifest przeciw nadmiernej konsumpcji.
Architekci inspirowali się naturą i budownictwem góralskim sprzed stylu zakopiańskiego. Nowa forma swą surowością nawiązuje do dawnych szałasów i spichlerzy sytuowanych na skraju lasu, a barwą i kształtem prowadzi dialog z przyrodą – pisze Urszula Forczek-Brataniec.
Dorosła osoba, po przekroczeniu progu przedszkola, czuje się w nim jak Guliwer w krainie Liliputów. Jest to świat dzieci, o dostosowanym do ich wzrostu nie tylko podstawowym wyposażeniu. Cały budynek został zaprojektowany z myślą o nich – pisze Hanna Szukalska.
Budynek stał się międzynarodowym domem kultury, w którym przeszłość spotyka się z teraźniejszością i przyszłością. Transparentność nowych elementów odzwierciedla grę słowną nazwy kamienicy, gdzie open heim oznacza dom otwarty – pisze Tomasz Głowacki.
Opierająca się na przetwarzaniu odpadów gospodarka o obiegu zamkniętym nie jest już opcją ani utopijnym celem – jest koniecznością, a jej początek stanowi ekoprojektowanie. Piotr Barczak z Europejskiego Biura Ochrony Środowiska (EEB) mówi o wizji świata bez śmieci oraz krokach, jakie trzeba podjąć, by ją urzeczywistnić. Prezentujemy także najbardziej innowacyjne projekty i inicjatywy zmieniające dzisiejsze postrzeganie problemu odpadów i zanieczyszczenia środowiska.
Na własne życzenie utrudniamy sobie życie, ale potem mamy wielką satysfakcję jak wszystko zadziała zgodnie z planem – o tym, jak architektura może mobilizować użytkowników do działania oraz o projektach, które dają siłę i poczucie sensu z Dorotą Sibińską rozmawia Maja Mozga-Górecka.
W ramach Deutscher Preis für Denkmalschutz – jednego z ważniejszych międzynarodowych wyróżnień za ochronę zabytków – Jerzy Ilkosz otrzymał Pierścień Karla Friedricha Schinkla, noszący imię najwybitniejszego niemieckiego architekta XIX wieku i równocześnie pioniera w dziedzinie konserwatorstwa. Jest on drugim Polakiem, po profesorze Janie Zachwatowiczu, który został uhonorowany tą nagrodą.
W 2018 roku Honorową Nagrodą SARP uhonorowano krakowskich architektów Piotra Lewickiego i Kazimierza Łataka. Wyróżnienie przyznano za wybitną działalność twórczą, udokumentowaną licznymi realizacjami i konkursami architektonicznymi, w tym za obiekty, które, prezentując bardzo wysoki poziom, potwierdzają tożsamość miejsca i wzbogacają przyrodnicze i kulturowe otoczenie. Jak co roku przyznane zostały również medale SARP Bene Merentibus za zasługi dla rozwoju polskiej architektury i stowarzyszenia. Otrzymali je Henryk Drzewiecki, Jacek Purchla oraz Joseph Rykwert.
Na gdyńskim Orłowie trwa realizacja kolejnego zespołu biurowo-mieszkalnego według projektu pracowni Arch-Deco.
Rozpoczyna się budowa kolejnego etapu Textorial Parku na Księżym Młynie. Projekt zespołu opracowało Horizone Studio.
Miejski konkurs na przebudowę stadionu Skry wygrali architekci: Aleksander Wadas, Weronika Marek i Anna Odulińska.
Na Woli powstaje kolejny wieżowiec. Koncepcję przygotowała Polsko-Belgijska Pracownia Architektury Projekt.
Konkurs na modernizację browaru i manufaktury sukienniczej w Węgrowie wygrała Inicjatywa projektowa.
Nad Motławą, nieopodal Muzeum II Wojny Światowej, powstanie apartamentowiec projektu sopockiej pracowni Roark Studio.
Pracownia WXCA zwyciężyła w konkursie inwestorskim na projekt zespołu wakacyjnych apartamentów w Szczyrku.
Książka Magdaleny Stopy nie tyle przypomina, co raczej odkrywa postać Jerzego Staniszkisa. Zdolny architekt, wykładowca, znany w wąskim zawodowym kręgu, a w końcu życia, po powrocie do Polski w 1993 roku, autor pomnika Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej w formie „skamieniałego płomienia” – recenzja Hanny Faryny-Paszkiewicz.
Nieprzypadkowo w tytule książki Wolfganga Sonne pojawia się słowo density – gęstość. Ile w mieście winno być masy, a ile pustki? Wydaje się, że to pytanie o proporcję jest osią współczesnego miejskiego dyskursu – recenzja Piotra Lewickiego i Kazimierza Łataka.
Holenderskie biuro architektoniczne Mecanoo zaprojektowało monolityczny obiekt, łączący cztery sale koncertowe pod jednym dachem. Koncepcja zakłada podniesienie poziomu parteru i wytworzenie szeregu przenikających się przestrzeni otwartych oraz płynne powiązanie budynku z otaczającym go parkiem. Jednym z najciekawszych zadań projektowych było zdefiniowanie okładziny fasady i wielokrzywiznowej powierzchni sufitu, która przechodzi w podpory konstrukcyjne. O pomoc zwrócono się do lokalnej stoczni, która zaproponowała, aby wykorzystać stalowe płyty o grubości 6 mm, które stosuje się do budowy statków. Zewnętrzną części zadaszenia wykonano z płyt aluminiowych – pisze Radosław Stach.
Architekci starali się zachować jak najwięcej secesyjnych detali, takich jak stropy z ozdobnymi fasetami i rozetami na sufitach czy drewniane posadzki mozaikowe – piszą Mariusz Ścisło i Jolanta Ostaszewska, autorzy renowacji zabytkowej kamienicy.
Prezentujemy wyniki konkursu Drewno w architekturze na najlepszą pracę magisterską, którego rozstrzygnięcie odbyło się 15 listopada 2018 roku na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej.
Szukasz innych wydań ?
Sprawdź archiwum