Rozmowa z Dorotą Sibińską, współautorką przedszkola w Suwałkach
Na własne życzenie utrudniamy sobie życie, ale potem mamy wielką satysfakcję jak wszystko zadziała zgodnie z planem – o tym, jak architektura może mobilizować użytkowników do działania oraz o projektach, które dają siłę i poczucie sensu z Dorotą Sibińską rozmawia Maja Mozga-Górecka.
W jaki sposób przedszkola Państwa projektu kształtują dziecięce doświadczenia, wrażliwość, jak przyczyniają się do rozwoju dziecka?
Podstawowym celem edukacji przedszkolnej jest rozwój społeczny dzieci, następnie rozwój ruchowy oraz nauka, która dopełnia ten trójkąt. Aby móc realizować te cele, dziecko musi przede wszystkim czuć się bezpiecznie zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Bo bezpieczeństwo to też poczucie pewności siebie. Kiedyś każde przedszkole to był długi korytarz z jednakowymi drzwiami, jak do przedziałów w wagonie. Aby dziecko nie czuło się zagubione, przytłoczone i sponiewierane staramy się projektować inaczej. Plany naszych przedszkoli są przede wszystkim zwarte, mają charakterystyczny punkt centralny, a kod kolorów ułatwia komunikację. Każdą salę dydaktyczną staramy się zaprojektować inaczej, żeby zasygnalizować odrębność danej grupy. Jesteśmy animatorami przestrzeni. Rysując plan, piszemy scenariusz dla użytkowników budynku, narzucamy pewne zachowania, np. skłaniamy użytkowników do wychodzenia na zewnątrz. Zagospodarowanie terenu jest dla nas równie ważne jak architektura i wnętrze. Projektując atrakcyjną przestrzeń wokół budynku, namawiamy opiekunów, aby dzieciaki więcej czasu spędzały na dworze, organizując m.in. „letnie klasy”. Kładziemy też nacisk na edukację przyrodniczą – połowę terenu przedszkola w Suwałkach zajmuje ogród.
