Kamienica przy ul. Poznańskiej 37 w Warszawie
Architekci starali się zachować jak najwięcej secesyjnych detali, takich jak stropy z ozdobnymi fasetami i rozetami na sufitach czy drewniane posadzki mozaikowe – piszą Mariusz Ścisło i Jolanta Ostaszewska, autorzy renowacji zabytkowej kamienicy.
Historia
Eklektyczna kamienica z motywami secesyjnymi przy ulicy Poznańskiej 37 w Warszawie została wybudowana w latach 1903-1904. Była własnością warszawskiego kupca Borucha Zyberta. Budynek powstał jako czterokondygnacyjny z dachem mansardowym, który wkrótce po ukończeniu przebudowano na dodatkową kondygnację (dość mocno wysuniętą ponad gzymsem). Jako jedna z nielicznych kamienic w stolicy nie uległa zniszczeniu podczas działań wojennych. Nieruchomość została wpisana do rejestru zabytków w 1965 roku, natomiast kwartał, w którym się znajduje, ograniczony alejami Jerozolimskimi, ulicą Poznańską, Nowogrodzką i Pankiewicza – w roku 2010. To unikalny na skalę Warszawy przykład nowoczesnej i luksusowej kamienicy z przełomu XIX i XX wieku, wyróżniającej się bogactwem zastosowanego detalu architektonicznego i szlachetnością użytych materiałów. W budynku zachowało się wiele cennych elementów oryginalnego wystroju i wyposażenia, m.in. detal architektoniczny fasady, dekoracja przejazdu, żeliwne odboje w przejeździe bramy, klatki schodowe z marmurowymi stopniami i żeliwnymi balustradami, drzwi wejściowe do lokali z bogatą dekoracją snycerską, dekoracja sztukatorska czy zabytkowe piece.
