Polska zielona ściana
Polski klimat nastręcza wyjątkowych trudności przy tworzeniu elewacji pokrytych roślinnością. Proces realizacji innowacyjnego systemu pod nazwą Polska Zielona Ściana, w którym dzięki wieloletnim badaniom udało się uzyskać wertykalną bioróżnorodność i wysoką retencję wody, opisuje koordynatorka jego wdrożenia do architektury, Małgorzata Łaskarzewska.
Początki
Koncepcję zielonej ściany we współczesnej formie opracował Stanley Hart White, amerykański profesor architektury krajobrazu z Uniwersytetu Illinois. W 1931 roku opublikował swój przełomowy projekt Botanical Bricks, a siedem lat później udało mu się uzyskać patent — Vegetation-Bearing Architectonic Structure and System. Celem White'a było upowszechnienie struktur architektonicznych złożonych z prostopadłościennych modułów wypełnionych substratem dla roślin. Niestety wynalazek został uznany za niepraktyczny i nie znalazł zastosowania na szerszą skalę. Popularyzację zielonej ściany przypisuje się powszechnie francuskiemu botanikowi, Patrickowi Blancowi, który kilka dekad później rozwinął pomysł White'a. Podczas badań w Malezji i Tajlandii zaobserwował rośliny, które porastają wielkie pnie drzew i odkrył, że potrzebują one bardzo mało przestrzeni na korzenie – czasem tylko kilka milimetrów ziemi. Badania tropikalnej flory doprowadziły go do napisania pracy doktorskiej na temat gatunków z rodziny Araceae (obrazkowate). Blanc wykorzystał te rośliny do tworzenia wertykalnych ścian we wnętrzach lub elewacjach budynków, w zależności od warunków klimatycznych. Pracę nad pierwszą zieloną ścianą rozpoczął w 1986 roku, a w latach 90. był już najbardziej cenionym projektantem roślinnych fasad, znanym m.in. z imponującej realizacji w paryskim hotelu Pershing Hall. Blanc na nowo zinterpretował pomysł White'a i stworzył uproszczony, łatwy w adaptacji, system filcowy hydroponiczny, w którym zamiast gleby użyte zostały włókna syntetyczne. Współcześnie Blanc stosuje geowłókninę, lepiej przepuszczającą wodę niż filc. Do budowy konstrukcji używał początkowo lin ze stali nierdzewnej, zaś w latach 90. wprowadził innowacyjne systemy siatek i krat modułowych. Patrick Blanc jest autorem między innymi tłumaczonej na wiele języków książki o ogrodach wertykalnych — Le Mur Végétal, de la nature à la ville. Jego projekty zielonych ścian można podziwiać na całym świecie, dostosowane są jednak do łagodnych i ciepłych klimatów. Ciekawym przykładem jest fasada hotelu Athenaeum w Londynie. W tym projekcie wykorzystał śródziemnomorskie rośliny (Yucca, lawenda, jaśmin, Fuchsia, rozmaryn, jałowce, mchy i samosiewne dzikie kwiaty). Blanc dostosował florę do morskiego, łagodnego klimatu miasta, natomiast w warunkach kontynentalnych i umiarkowanych przejściowych jego technologia nie może być stosowana.