Prawie 30 lat temu, komentując wyniki ankiety przeprowadzonej wśród redaktorów mass mediów, Zyta Kuszta w naszym miesięczniku pisała, że społeczne zainteresowanie architekturą i znajomość nazwisk jej czołowych przedstawicieli jest beznadziejnie niska. Od tego czasu całe środowisko architektoniczne wykonało tytaniczną wręcz pracę, aby to zmienić. Można nawet powiedzieć, że ostatnie 30 lat to okres wytężonego budowania szacunku – zarówno dla architektury, jak i osób ją tworzących. Wspólnie uczyliśmy się odróżniać dobre obiekty od tych, które wymagają jeszcze nieco pracy. Szacunek musiał się na czymś oprzeć. Wartość architektonicznej pracy zyskiwała wymierne punkty odniesienia. Zawód na A stał się zawodem prestiżowym.
Nie liczyła się jakość pracy, ale wytrzymałość na falę krytyki – pisze dziś jedna z anonimowych osób, studentka architektury. Inna opisuje nieustanny brak szacunku okazywany jej przez swoich wykładowców – architektów. Kolejna zwraca uwagę na niejasność kryteriów oceniania, przez które do dziś nie jest w stanie stwierdzić, czy jej projekty były w istocie dobre, czy może jednak złe.
Badanie i raport Zawód na A pokazują porażające dane na temat wpływu studiowania i nauczania architektury na dobrostan psychiczny. Czemu sposób przekazywania wiedzy o architekturze przez architektów/tki doprowadza osoby studiujące (ale też przecież nauczające) do stanów dalekich od poczucia wartości, szacunku i prestiżu? Uznaliśmy, że nie można tego zrozumieć, bez udziału i głosu tych osób, które same tego doświadczyły.