Niniejszy wstępniak powstaje na pokładzie samolotu lecącego do Wenecji. Zdecydowałem się na powiększenie mojego śladu węglowego, bo chcę zobaczyć, jakie odpowiedzi na wyzwania przyszłości – w tym również kryzys klimatyczny – podsuwa obecnie architektura. Zapowiadane jest przełomowe podejście do rozwiązywania problemów, których sami jesteśmy częścią i źródłem. Czy zdoła pokonać tkwiący w nas ekorealizm, czyli pragmatyczne balansowanie pomiędzy tym, co zbyt radykalne (choć słuszne), a tym, co komfortowe?

Zastanawiam się, w którą stronę tego balansu popchnie mnie doświadczenie biennale. Czy wrócę do Warszawy z mocnym postanowieniem, że nie powinniśmy już publikować prezentacji obiektów bez faktycznie widzialnej refleksji klimatycznej? Ale w takim razie bylibyśmy jedynym pismem architektonicznym niepokazującym głośnego Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. A może wystarczy pogłębienie czułości i np. zobowiązanie projektantów do opisania tej refleksji? Jak pismo, w którym pokazujemy architekturę, powinno odpowiedzieć na sformułowane przez kuratora biennale wezwanie do głębokiej adaptacji samej architektury?

Ufam, że w znalezieniu tej odpowiedzi pomoże nam tegoroczna,
10. już edycja, konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE, który od samego początku był przede wszystkim sposobem refleksji nad relacją architektury z jej szerokimi kontekstami. Dzisiaj to życie wydaje się być niezwykle skomplikowane. Dlatego tak ważne jest, abyśmy oceniając, umieli uczciwie porozmawiać o tym, jak wygląda nasz „realizm” – nie tylko ten eko, lecz także społeczny, rynkowy, przestrzenny czy technologiczny.

Artur Celiński