Dom Książki / Poznań
Charakterystyczny neon w szczytowej części budynku był jednym z ważniejszych elementów chronionych przez konserwatora zabytków. Jego odrestaurowania podjął się Piotr Heinze – wykonawca pierwotnej wersji, zrealizowanej dokładnie 50 lat wcześniej [W WYDANIU CYFROWYM WIĘCEJ ZDJĘĆ].
Historia budynku
Dom Książki zlokalizowany przy ulicy Gwarnej jest jednym z najbardziej charakterystycznych obiektów modernistycznych wzniesionych w Poznaniu po II wojnie światowej. Po zakupie przez nowego właściciela zaplanowano jego przebudowę, nadbudowę i remont wraz ze zmianą jego dotychczasowej funkcji. Gmach, pierwotnie zaprojektowany przez Bogdana Bednarka i Zygmunta Łomskiego z Wielkopolskiego Biura Projektów, został oddany do użytku w 1975 roku.
Pomimo iż obiekt przewyższa sąsiednią zabudowę, dzięki wyważonej kompozycji dobrze wpisuje się w pierzeję, zamykając perspektywę ulicy 27 Grudnia. Stanowi w ten sposób kontynuację modernistycznych realizacji powstających już od lat 50. XX wieku w śródmieściu Poznania. Ten siedmiokondygnacyjny budynek charakteryzuje się spokojną kompozycją elewacji z przewagą podziałów poziomych. Jego układ, szkieletowa struktura i tektonika fasady są spóźnioną reminiscencją ośmiopiętrowego apartamentowca Porte Molitor wzniesionego w 1934 roku w Paryżu według projektu Le Corbusiera i Pierre’a Jeannereta.
Otwarte wnętrze, powstałe dzięki ramowej konstrukcji, pozwalało na swobodną aranżację kondygnacji usługowo-biurowych. Wolny parter umożliwił umieszczenie pawilonu księgarni cofniętego w stosunku do lica ściany frontowej. Elewacja została wykończona płytkami ceramicznymi wysokiej jakości, a poziome pasy okien podkreślały dominujący charakter podziałów. Trzy dolne kondygnacje zajęła księgarnia, pozostałe przeznaczono na pomieszczenia biurowe Przedsiębiorstwa Państwowego Dom Książki. Przez okres PRL-u oraz w latach 90. XX wieku mieściła się tu największa w Polsce, kultowa i znakomicie zaopatrzona księgarnia, wówczas jedna z najnowocześniejszych działających w kraju. Charakterystyczne dla wystroju zewnętrznego były podświetlane napisy oraz wielki neon wieńczący fasadę. Te świecące reklamy stanowiły jedne z najważniejszych elementów estetyki krajobrazu miejskiego i ożywienia ulicy w Poznaniu. W kolejnych latach zostały częściowo zdemontowane i zastąpione wielkoformatowymi płachtami niszczącymi pierwotny wyraz budynku.