Stacja Jaguar – pawilon sztuki i edukacji

Mariusz Twardowski: Absolwenci wydziałów architektury trafiają po studiach do pracowni architektonicznych i zderzają się z innymi oczekiwaniami pracodawców i odmiennymi wyobrażeniami o zawodzie.

Karolina Srebro: Och, i to jak bardzo innymi. Studia kształtują przede wszystkim sposób myślenia o architekturze, dają możliwość eksplorowania tematów bardziej wizjonerskich, a proces projektowy jest często dużo bardziej „surowy”, podporządkowany idei i konceptowi nie zawsze zależnych od projektanta…

MT: Studenci przyzwyczajeni do wykonywania niejednokrotnie poetyckich projektów dyplomowych wpadają w tryby rysowania projektów technicznych. Tymczasem marzą o koncepcjach, wykonywaniu wizualizacji. Do tego dochodzą niewielkie zarobki i frustracja gotowa.

KS: Tak, pracując od kilku lat w biurze architektonicznym, zauważam te wszystkie problemy. Zadania wymagają dużej precyzji technicznej, znajomości przepisów i norm, a na początku kariery – często pochylenia się nad detalami budowlanymi. Praca nad wizualizacjami, która wydawałaby się tą najprzyjemniejszą, nie zawsze jest najłatwiejsza. Należy się pogodzić z faktem, że często nie realizujemy własnych pomysłów, a jedynie pomagamy w spełnieniu cudzych. Staje się to bardzo trudne dla ludzi kreatywnych, przebojowych, a myślę, że większość architektek i architektów, których poznałam, posiada właśnie te cechy. Trzeba się przełamać i trochę schować dumę do kieszeni, a to dla nikogo nie jest łatwe.

MT: Inżynierski projekt dyplomowy jest pierwszym krokiem w dorosłość. Przy tym dyplomie na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej kładzie się większy nacisk na rozwiązania techniczne niewielkiej budowli. Projekt nie może przekraczać 2000 m².

KS: Praca dyplomowa jest doskonałą okazją do zmierzenia się z rzeczywistymi problemami projektowymi. To moment, w którym można połączyć kreatywność z solidnym zapleczem technicznym. Dlatego tak ważne jest, aby inżynierska praca dyplomowa była samodzielnym i bardziej zaawansowanym technicznie projektem. To cenne doświadczenie, które później procentuje w pracy zawodowej. Myślę, że warto o tym myśleć jako o swojej wizytówce na przyszłość.

MT: W przypadku dyplomu, o którym rozmawiamy, grupa dyplomantów – w tym Ty – próbowała się zmierzyć z zadaniem pochodzącym od prawdziwego inwestora. Zależało mu jednak, by budowla nie kojarzyła się wyłącznie z komercyjnym charakterem swoich przedsięwzięć, a raczej jako mecenasa kultury i sztuki. Takie powiązania na świecie znajdują się na porządku dziennym. Banki, deweloperzy, producenci światowych marek tworzą fundacje promujące sztukę, muzykę czy architekturę, np. właściciele sieci hotelowej Hyatt – rodzina Pritzkerów.

KS: Temat, który otrzymaliśmy, był niewątpliwie atrakcyjny. Nieczęsto zdarza się okazja stworzenia projektu dla kogoś, kto dostrzega nie tylko techniczną i finansową jego stronę, lecz właśnie tę artystyczną. To pozwala naprawdę na dużo więcej.

MT: Twoim zadaniem było zaprojektowanie tymczasowego, przenośnego pawilonu sztuki firmy Jaguar.

KS: Był to dla mnie temat idealny – już długo przed dyplomem wiedziałam, że chcę stworzyć budynek użyteczności publicznej. Architekturę postrzegam jako narzędzie kształtowania więzi społecznych, a ten projekt nie tylko pozwolił mi zrealizować tę ambicję, lecz także stanowił wyzwanie techniczne ze względu na swoją mobilność. Lubię niestandardowe rozwiązania, więc tym razem praca była dla mnie niezwykle inspirującym doświadczeniem.

MT: Studenci stają przed wyborem tematu pracy dyplomowej. Z jakich powodów może być on satysfakcjonujący dla dyplomanta?

KS: Najbardziej doceniłam aspekt współpracy z realnym inwestorem. Często na studiach pracujemy nad projektami, które istnieją jedynie w naszej wyobraźni, a tutaj mieliśmy możliwość rozmowy z osobami zaangażowanymi w proces projektowy, konfrontowania naszych pomysłów z rzeczywistymi oczekiwaniami. To niezwykle rozwijające doświadczenie, które uczy zarówno projektowania, jak i komunikacji oraz argumentacji własnych decyzji.