Coraz śmielej odmawiamy architektom i architektkom prawa do własnego ego. W zamian za to oczekujemy, że będą projektować z większą świadomością nie tylko tego, czego potrzebuje człowiek, ale też inne istoty żyjące w naszym otoczeniu. Lista tematów, w których architekt lub architektka muszą mieć szeroką i wszechstronną wiedzę, poszerza się. Rozumiejąc ludzkie ograniczenia, nie liczymy oczywiście na to, że każdy będzie ekspertem we wszystkich ważnych dla współczesnej architektury tematach. Dlatego do listy oczekiwań dołączamy kolejne wyzwanie – by indywidualiści zaczęli pracować zespołowo. I to w znacznie bardziej interdyscyplinarnym gronie niż kiedykolwiek.

Uczciwość nakazuje, żeby każde oczekiwania poprzedzić stworzeniem warunków, które umożliwią ich spełnienie. Czyli np. odpowiedni model kształcenia, który przygotuje wchodzących na rynek architektów i architektki do tych wszystkich nowych kwestii. Tymczasem, żeby pomieścić w programie nauczania „nowe”, trzeba zdecydować, co jest na tyle „stare”, że nie warto tego współcześnie kontynuować. A to zdecydowanie nie jest ani prosty, ani szybki temat.

Odnoszę wrażenie, że polska edukacja architektoniczna rozwija się poprzez poszerzenie. Źródłem zmiany (i nadziei) są działające na pograniczu uczelni inicjatywy, które przybliżają nowe tematy oraz uczą wspólnej pracy nad ich wdrażaniem w codzienność. I dlatego właśnie – na początek kolejnego roku akademickiego – poświęciliśmy im w tym numerze szczególną uwagę.