Mój ojciec chciałby tu przyjeżdżać swoim drogim autem. Oczekuje, że naprzeciw wyjdzie mu elegancko ubrany portier i zaprowadzi wprost do luksusowej restauracji, gdzie zje wykwintny posiłek w wytwornej atmosferze – zdradziła mi pewna kobieta, stojąc przed jednym ze zrujnowanych pałaców w środkowej części Polski. Jej rodzina kupiła go od komornika, bo ojciec marzy o ekskluzywnym hotelu przyciągającym znakomitych gości, żądnych wyrafinowanej oprawy. Kłopot w tym, że ona wyobraża sobie luksus zupełnie inaczej.

W jej głowie pałac staje się miejscem aktywnego wypoczynku, zdrowego jedzenia, odnowy i relaksu z dobrą książką. Oczami wyobraźni widzi zamożnych ludzi w średnim wieku, którzy odzyskują tu siły, rozwijają pasję albo przyjeżdżają zdobywać wiedzę o lepszym życiu. Zastane dziedzictwo miałoby zostać uzupełnione nowoczesną, minimalistyczną i zwiewną architekturą.

Ten pozornie rodzinny dylemat rodzi publiczne implikacje. W pierwszych dekadach po transformacji oczywiste było, że to ojciec ma rację. Dziś szala przesuwa się w kierunku wizji córki. Ale czy uda się jej przekonać ojca – głowę rodzinnego biznesu? A jeśli tak, w jaki sposób będzie chciała zaprojektować ten nowy luksus w starych wnętrzach? Czy nam się to spodoba? Czy będziemy chcieli za to zapłacić ekstra? I czy w tak skomplikowanych czasach powinniśmy w ogóle myśleć o luksusie?

Artur Celiński